Makaay vs Beth Orton

Het is met Roy Makaay als met Beth Orton. Beroemd voetvaller, redelijk beroemd muzikante. Maar toch nooit te vinden in de 'all time' wereldelftallen van de voetballerij en de popmuziek. Waarom niet, eigenlijk? Dat begint met een gebrek aan smoel. Letterlijk, bedoel ik. Roy heeft dat doodgewone, ietwat knoestige als je naar zijn gezicht kijkt en voor Beth geldt dat je haar gezicht keer op keer vergeet; al heb je haar zien optreden en bekijk je een cd-inlay. Sterker nog, ik vermoed dat je haar gezicht zelfs niet zou kunnen reproduceren als je een prominente poster op je muur plakte. Hmmm... dat valt bij Roy dan wel weer iets mee.

Maar de vergelijking gaat verder. Je ziet 'm de hele wedstrijd niet, maar als hij de bal heeft schiet Roy en vaak scoort hij dan ook nog. Cliche? Absoluut, maar zijn cliches niet cliche omdat ze kloppen?! Voor Beth geldt: soms hoor je haar een heel album niet en dan *patsboem* die stem! In sommige gevallen komt dat omdat Beth dan ook daadwerkelijk maar bijdraagt aan 1 nummer op een heel album. Ze is nogal van de samenwerking: live en op cd. Van Chemical Brothers tot William Orbit en van Ron Sexsmith tot Beck.

Haar eigen albums zijn soms ook als Roy: een heel album ruist lichtjes aan je voorbij en dan opeens scoort ze! Trouwens: de cd Trailer Park is voor mij zoals wedstrijd die Makaay namens Bayern Munchen tegen Ajax speelde en waarin hij de Amsterdammers eigenvoetig versloeg. Een prachtplaat en enorm doeltreffend.